“Belirsizliğin  kasveti,  gecenin  yorgunluğu,  yıllar  öncesinin  coşkulu  duygularının  ağırlığı, Mesude’nin dokunuşu...

Doluyor içi Fazıl Bey’in, imsak geçti, dakika dakika saydı geceyi, ezan okunacak birazdan.

Derin  nefes  alıyor,  atmak  istiyor  içinden,  küçük  bir  çocuk  gibi  dudağı  kıvrılıyor,  dişlerini sıkıyor karanlıkta kendine hâkim olmaya çalışırken.

Kararı defalarca değiştiği gibi yine değişiyor, birine anlatacak, anlatmak zorunda, kim olursa, söyleyecek:

‘Benim bir oğlum var... Varmış... Yani galiba...’”