Şiirden güneş yapmaya çalıştığımda, dişlileri oynuyor bir makinanın. Her devrin bir ölümü var, Eluard’ı açıyorum öyle, Nigâr Hanım’ı açsam öyle, Müldür’ü açsam öyle. Herkesin güneş yapmak için ne kullanmadığını merak ediyorum. Vidalarla, aksamlarla, devrelerle uğraşıyorum. Bir insan bile yapabiliyorum kendimden, bir şiir güneşi yapamıyorum. Bu kadar çok iddialı konuşma yeterdi herkese diyorum. Dur. Baykuş gibi. İçine dönen gözlerle. Sokaklarda birer kaldırım taşı olmalarını izle insanların. Birer kaygan ekran olmalarını... Açılışını bekliyorum, duruşumu kaybediyorum, sıradanlaşıyorum, buna bazı kaynaklar gerçekliğin yitimi de diyordur kesin.